خواستم تو را لابه لای خاطراتم جست و جو کنم,خواستم بگویم نیمه ی گمشده ام هستی,اما نه!تو نیمه ی گمشده ی من نیستی.تو تمام گمشده ی منی.تمام من از سهم خودم.دنیای من تویی استقلالم!تویی که تو لحظه لحظه خاطراتم میشه ردی ازت پیدا کرد.ای همیشگی!تو با کدام واژه معنا می شوی؟با عشق,مهربانی,زمین یا اسمان؟نه,تو خلاصه ی همه ی ان هایی,همه ی زیبایی های دنیا.تو جامعه ی ما هنوز خیلی ها باور ندارن یه دختر هم می تونه فوتبالی باشه,اونم از نوع تعصبی اش!اینو زمانی فهمیدم که وقتی اسمی از فوتبال و استقلال می اوردم یا وقتی تو مغازه ای از ابی حرف میزدم و از قرمز تنفر نشون می دادم,همه با تعجب می گفتن استقلالیه و خیلی واسشون عجیب بود.اشکال نداره بذار واسشون عجیب باشه.اصلا همین هاست که باعث میشه هرروز بیشتر دوستت داشته باشم.تیم محبوبم!در دفتر قلبم هر صفحه را با نام و یاد تو پر کرده ام و سرانجام به زیباترین نکته ی هستی رسیده ام:بودن به یاد تو و به خاطر تو.یه جمله هست که میگه گاهی خدا ان قدر صدای بنده اش را دوست دارد که سکوت می کند تا او بارها بگوید:خدای من....  پس خدای من هوای استقلالم را داشته باش تا ابد.